Life is not about what you know, but who you know

Aangezien de tv hier maar vijf kanalen kent en de beeldkwaliteit ongekend slecht is, neem ik iedere avond rond de klok van twaalf even de tijd om onder het genot van een theetje de dag te evalueren. Vanochtend met frisse moed opgestaan, om na een Kellogg's ontbijtje en m'n dosis antibiotica (nog twee dagen) richting de Tasting Room van Chamonix te gaan. Daar eindelijk een ontmoeting met Gottfried (en z'n hond) gehad. 'A family without a dog isn't complete'. Gottfried is de man die deze reis mogelijk heeft gemaakt. Na deze korte meeting was ik een rustgevende gedachte rijker. Namelijk dat ik me mag melden wanneer ik zin heb om wat werk te verzetten. Ik ben en blijf natuurlijk de vleesgeworden luiheid maar ga me er één dezer dagen toch toe zetten om wat sociaal verantwoorde activiteiten te verrichten. Helaas was de zoon van de eigenaar van het landgoed een beetje een teleurstelling. Christian draagt de bijnaam: monobrow. 'Doorlopende wenkbrauw' voor de leken onder ons. Maar hij gaat me vast en zeker Stellenbosch en haar charmes laten zien.
Rond de klok van twaalf zijn we een stuk de berg op gereden om het voor mij van thuis uit al bekende wijnhuis Haute Cabriere te bezoeken. Over het weer viel vandaag niet te klagen. Het wordt immers toch winter hier. De eigenaresse scheen erg blij te zijn met het bezoek en we werden erg attent verwelkomd met een glaasje vrolijkheid. Pierre Jourdan om precies te zijn. De bubbeltjesvariant van Haute Cabriere. Dit wijnhuis schijnt buiten alle commericiele zaken van het wijn verkopen ook nog een bijdrage te leveren aan het reilen en zeilen van een basisschool en kinderopvang. Uiteraard heb ik toen even gevraagd daar ook eens een kijkje te mogen nemen en wellicht ook nog wat taken op me te nemen. Deze vraag werd, had niet anders verwacht, met een enthousiast 'Ik zou het super vinden om je de school te laten zien' beantwoord. Wederom iets om naar uit te kijken.
Ongeveer een uurtje veel quasi-dramatische informatie over een aangereden, op leven na dood zijnde hond en uiteraard een flesje Pinot Noir Chardonnay voor in de koelkast in de hut later, doorgereden naar La Petite Ferme voor een bliksembezoek. Degene die we nodig hadden was niet aanwezig. Toen zijn we via de bergpas omhoog gereden om uit te kunnen kijken over de vallei van Franschhoek. Dit beeld leverde, al zeg ik het zelf, erg mooie plaatjes op. Aangezien het gruwelijk hard waaide was de pret snel over, dus de rit (zonder vangrails of anderszins barrières) naar beneden gekard in de blitse Kia. Toen ons met een knorrende maag naar Moreson begeven. Om daar te genieten van Neil's Charcuterie. Yum! Ja, het is hier op culinair gebied genieten in z'n puurste vorm.
Op de terugweg een aantal greppelnegertjes begroet. Ze lijken hier altijd bezig te zijn met de goot/riolering. Bij de 'hut' aangekomen werd ik begroet door het eerste beest. En ook meteen het beest waar ik het meeste affectie mee had. Namelijk een lieve labrador. Later op de dag werden het namelijk vieze worm-achtige beesten en een hagedis. De jacht is geopend.
Toen werd het tijd voor de hopelijk dagelijkse siësta. Mijn energieniveau is nou eenmaal niet erg hoog. En alle indrukken werken daar niet echt mee. But it's worth it. Ook nog even geskyped met mama, papa, Chantal en de crew thuis is ook nog in beeld geweest. Het is toch prettig om op die manier een beetje een vertrouwd gevoel te creëren.
Vanavond wederom gegeten bij Le Quartier. Mede vanwege de prettige sfeer, met dank aan de 'tot ziens-neger' met een ietwat verwijfde geaardheid. En juist daardoor zo leuk. Hij komt rechtstreeks uit een Engelse commedieserie. The Common Room zou zomaar mijn stekje voor de komende zes weken kunnen zijn. Alleen al vanwege het feit dat boodschappen doen en klooien in dit keukentje (ik heb helaas niet dezelfde talenten als papa) praktisch net zo duur is als uiteten gaan. Maar daar kan ik prima mee leven gnagna.
Nou lijkt deze cottage erg luxe uitgerust met een douche én bad, maar een verwarming mist er. En aangezien de zon hier rond 7 uur al onder is en het dus ontzettend snel afkoelt is een beetje warmte eigenlijk wel onmisbaar. Dus verwoede pogingen gedaan tot het stoken van een vuurtje in de houtkachel. Misschien had ik toch maar bij de scouting moeten gaan want dat hout heeft nooit gebrand. Alleen de aanmaakblokjes. En die doen het ook buiten de kachel. Levensgevaarlijk. Dus dan maar een warme trui en een theetje om de dag af te sluiten. Het was een goede dag. Ik begin m'n plekje langzaamaan te vinden. En de 'geniet-modus' is aan. Welterusten...

P.s. Mijn excuus voor de politiek incorrecte uitspraken maar ook dat is nu eenmaal onderdeel van Zuid-Afrika.