'Living in the moment..'

Tijd en zin gevonden om te schrijven. Zo makkelijk als het in de eerste twee weken ging, zo moeilijk gaat het nu. Geen idee waarom. Weet wel dat ik op dit moment op het stenen trapje voor mijn huisje zit te wachten tot ze binnen klaar zijn met schoonmaken. Maar het is prachtig weer dus ik heb niks te klagen. Mijn werkdagje vandaag is maar een korte. Het is nu namelijk 12 uur en moest naar huis om een hele lange lunchpauze te nemen. Oftewel: vandaag niet meer terugkomen. De big boss Mr. Hellinger komt zometeen namelijk lunchen en hij schijnt al een aantal dagen in een nogal slechte mood te zijn. Misschien last van z'n hormonen ofzo. Maar het komt erop neer dat hij z'n humeur altijd afreageert op zijn personeel dus het voelt alsof er een grote donkere wolk boven het landgoed hangt. En om te voorkomen dat ook ik slachtoffer zou worden van z'n gemoedstoestand moest ik maken dat ik wegkwam. Dus ik ga zometeen lekker een dutje doen en vanmiddag met securit-Eddie op de quad een rondje maken over de hele farm. Het is zo enorm dat het lopend een meer dan 2 uur durende wandeling zou zijn dus het leek me beter om per gemotoriseerd voertuig te gaan. En ik heb uiteindelijk gezien wat ik wilde zien: wilde dieren. Heb namelijk besloten dat ik geen safari meer ga maken omdat de safariparken in de omgeving worden beoordeeld als premium dierentuinen en het dus eigenlijk zonde is van het geld. Het Krugerpark ligt aan de andere kant van het land dus dat is ook niet echt een optie. Uiteraard leven op dit landgoed geen olifanten en leeuwen maar heb wel springbokken, bontebokken, baboons, struisvogels en zebra's gezien van dichtbij. En wat betreft de gebouwen op de farm, het is een klein dorp. Praktisch al het personeel is gevestigd op het kapitaal landgoed. En er zijn nog een aantal andere hele mooie in de bergen gelegen gastverblijven.
Mijn vrije dagen waren maandag en dinsdag omdat ik het weekend heb moeten werken. Na een in meerdere opzichten slopende vrijdag. Ik was donderdag na het werk met Denise meegegaan naar haar huis in Groenedal omdat ze de volgende dag jarig was en graag met mij naar Paarl wilde om te gaan shoppen. Overigens kwam de collega die niet kwam opdagen toen we naar Kaapstad zouden gaan z'n excuses aanbieden. En wel met een roos. Of ik hem een nieuwe kans wilde geven blabla. Ik ben er inmiddels achter dat ik een stapje terug moet doen als het gaat om de omgang met de donkere medemens. Ze zijn namelijk gewend om door blanken te worden behandeld als een mindere. Dus op het moment dat ik ze vriendelijk gedag zeg en een praatje met ze maak zijn ze niet meer van je af te slaan. Ik vind het persoonlijk echt heel bizar dat huidskleur bepaalt hoe je behandeld wordt.
Goed, ik ging met de taxi mee naar Groenedal. Een nabijgelegen dorp maar een wereld van verschil. Ik voelde me namelijk een attractie. Ik overdrijf niet als ik zeg dat net enige witte meisje was dat er rondliep. En aangezien iedereen daar op straat leeft heb ik heel veel mensen gezien, maar ik heb me nog nooit zo nagekeken gevoeld. En dit was pas het begin van de ellende. We stonden voor een stenen hutje dat net zo groot is als onze woonkamer in Nederland. Ik hoopte dat we eraan voorbij liepen maar nee, Denise deed de poort open. En ik werd meteen enthousiast begroet door twee honden die er op zich voor de omgeving waarin ze leven erg gezond uitzagen. Maar ik was toch minder enthousiast toen ik binnenstapte in Denise's huisje. Ze had al eens gezegd dat ze een klein huisje had maar dit had ik echt nooit verwacht. Het was één grote ruimte met een gordijn in het midden om een soort slaapkamer voor Denise en haar man te creëren. Het stapelbed van de kinderen stond in de keuken/woonkamer. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Wist alleen dat ik ineens heel veel respect en waardering had voor dit gezin. Alleen het feit dat ze niet beter weten maakt het mogelijk om hier te kunnen leven. Het woord 'wonen' kan ik hier niet gebruiken. En om eerlijk te zijn weet ik nog steeds niet hoe ik het beste uit kan drukken hoe ik me voelde. De sfeer was namelijk erg warm en gezellig. De liefde en aandacht die ik voelde maakte het voor mij een erg dubbelzinnige maar bijzondere belevenis.
Terwijl vader Jan met twee vrienden een auto aan het opknappen was, was Denise met haar beste vriendin het eten klaar aan het maken en alle kinderen zaten buiten bij het vuur. Ik moet zeggen dat ik toen echt heb genoten van alles om me heen. Hoewel het erg druk was met de drie jonge meiden van Denise's vriendin, Denise's zoon Damian, dochter Natania (werkt ook bij Chamonix) en haar vriendje Selwyn en neef Marchelle was het ontzettend fijn om bij elkaar te zijn. Voor mij voelt dit gezin als een tweede familie. Denise is als een tweede moeder. Die ik niet had kunnen missen hier. We hebben allerlei lekkere dingen van de braai gegeten. Daarna een glaasje Baileys om Denise's 39ste verjaardag te vieren. Dit alles met Adele heel luid op de achtergrond. Mede mogelijk gemaakt door de PlayStation van Damian en de gedownloade muziek van Selwyn, m'n maatje. Die ga ik echt missen. We hebben die avond samen bij het vuur waterpijp gerookt.
De volgende dag was iets minder geslaagd. We gingen naar Paarl om boodschappen te doen maar had 's nachts geen oog dichtgedaan. Met 3 volwassenen en 2 kinderen in een tweepersoonsbed is namelijk niet echt heel comfortabel. Om de een of andere reden bleef die vriendin ook slapen met haar drie dochters. En degene die mij een beetje kennen weten dat ik niet tegen te weinig slaap kan. En dat brak me 's avonds op. Teveel mensen om me heen, oververmoeid, koud en verdrietig. En toen viel ook nog de stroom uit. Het was alleen geen gevalletje 'gesprongen stoppen' maar de stroom was gewoon op. En dan moet je ergens in een souvenirwinkeltje van Essent stroom gaan kopen. Om vervolgens de code op je bonnetje in te toetsen op het meterkastje.
Het was echt tijd om naar huis te gaan. Ik ben toch wel erg gehecht aan m'n eigen plekje als ik de hele dag nieuwe indrukken krijg en in andere omgevingen ben. Maar niemand kon me naar huis brengen want niemand heeft een auto. Uiteindelijk heeft mijn maatje Selwyn me teruggebracht naar Chamonix.
Zondagavond ben ik weer met chef David, zoon Michael en vriend Patt naar Taki's geweest en daarna gegeten bij de italiaan. Altijd leuk, die spontane avonden.
Maandag stond er weer een dagje Kaapstad op de planning met Roos, Arishka en Chinees ?????. Geen idee hoe je z'n naam schrijft maar je spreekt het uit als 'Tjen'. Zo heb ik hem in ieder geval heel de dag genoemd en hij reageerde erop. Eigenlijk zouden we naar Robbeneiland gaan maar dat was volgeboekt dus hebben we heel de dag rondgeslenterd door Kaapstad en geluncht in een erg knus tentje in Waterfront. Tegen 5 zijn we Lionshead, de berg naast de Tafelberg, opgereden om uitkijkend over de oceaan en Robbeneiland getuige te zijn van zonsondergang. Het is onbeschrijflijk hoe mooi de natuur hier is. Kippenvel krijg je ervan..
Dinsdag was daarentegen een ontzettend muffe dag. Het regende de hele dag dus ik heb maar wat gerommeld in m'n huisje en gelukkig kwam vriendje Selwyn even wat gezelligheid brengen. Dus uiteindelijk toch nog een mooi dagje.
Nu nog twee dagen werken en het weekend is het feest op Cape Chamonix. Ik mag m'n 19e verjaardag vieren in het mooie Zuid-Afrika. De weersverwachting is erg goed dus het wordt ongetwijfeld een super gave dag.


De titel is een nummer van Jason Mraz. Het is mooi als liedjes een bepaalde herinnering dragen en dat doet deze zeker.