Afscheid nemen bestaat niet

De laatste dagen zijn aangebroken. En eigenlijk wil ik niet naar huis. Rotgevoel. Het wordt nu alleen maar leuker en fijner hier. Ik leer steeds meer mensen kennen en Franschhoek wordt steeds meer 'mijn' dorp.
Maandag en dinsdag waren de laatste twee werkdagjes, wederom alleen. Maar dat levert des te meer ervaring op. Gelukkig was het idee erwtensoep van de baan. Druk was het nog steeds niet. Woensdagavond mocht ik gezellig avondeten bij Gottfried en Anne-Marie. En donderdag en vrijdag was ik getuige van een moesson. Franschhoek was tijdelijk een tropisch regenwoud. Dan stelt de regen in Nederland even niks meer voor. Dus was ik twee dagen gedwongen in m'n huisje te vertoeven. Gelukkig hoefde ik me niet te vervelen met nog 2 seizoenen Gossip Girl. En 's avonds kwamen de beveiligingsnegers gelukkig een vuurtje maken voor mij toen ze wilden checken of ik nog in leven was aangezien ik me nog niet had gemeld. Er is echt geen mogelijkheid om ontvoerd te worden. Gelukkig kloppen ze niet altijd aan, meestal checken ze of de gordijnen dicht zijn of de lichten aan of uit zijn. Ik word in ieder geval nauwlettend in de gaten gehouden. En ze noemen mama al hun 'Mother in law', nou vergeet het maar...
Donderdag kwamen ze m'n huisje poetsen terwijl ik nog in bed lag. Dikke prima. Dat ga ik wel missen thuis. Sowieso ga ik alles missen. De rust vooral. En de mooie natuur. Ik wil er eigenlijk nog niet over nadenken hoe het leventje weer net zo makkelijk doorgaat als ik thuis ben.
Gisteren ben ik naar Denise in Groendal gegaan. Ze is eindelijk terug uit het ziekenhuis dus het is nu geen onmogelijke onderneming meer om haar te bezoeken. En het leek me wel zo gepast om haar even te bedanken voor alles wat ze voor me heeft gedaan. Het werd meteen een Afrikaans avontuurtje want ik ging met de auto. Na vijf weken geen gaspedaal te hebben aangeraakt moest ik nu links van de weg rijden en met links schakelen. En dat ik dit na kan vertellen zegt genoeg over m'n rijvaardigheden dacht ik zo. Iedereen was blij om me te zien. Ook de nieuwe aanwinst, een rood katje. En gelukkig was het mooi weer dus konden we lekker buiten vertoeven. Wat betekent dat je onderdeel bent van een openluchttheater. Om 11 uur 's ochtends loopt iedereen namelijk al van zattigheid over straat te zwalken of in een nog slechtere staat van welzijn te slapen op straat. Maar ook dat went na een paar uur. Hoe ongelofelijk het ook klinkt.
De terugreis ging iets minder soepel. De accu was namelijk leeg. En nee, ik had de lampen niet aan laten staan. Dus werd heel Groendal opgetrommeld en kwam er binnen vijf minuten een verroeste Grease-auto de hoek om om mijn witte volkswagentje op te laden. Top geregeld.
's Avonds kreeg ik onverwachts bezoek. Heel onverwacht. Had m'n pyjama namelijk al aan en m'n keuken was nog één groot slagveld. En wie zou mij in godsnaam om 9 uur op komen zoeken op het meest verlaten landgoed van de Westkaap. Het was Nathan, broer van Selwyn. Erg attent van hem.
Mijn laatste dag Zuid-Afrika werd uiteindelijk dan toch een culturele. Tripje Robbeneiland met Roos en Amy dus. We hadden de kaartjes vooraf geboekt dus dit keer waren we verzekerd van plekje op het vlot richting naar wat ooit Nelson Mandela zijn vaste stek was. Inmiddels woont hij in Pretoria. De bootreis was prima vol te houden in de volle zon en met de Westkaap achter ons latend hadden we een prachtig uitzicht. Verder ga ik niet uitwijden over allerlei culturele feitjes en andere muffe geschiedenis van wat er op het eiland heeft plaatsgevonden. Het is gewoon mooi om te zien allemaal. De foto's vertellen de rest.
Toen het einde van het schoolreisje in zicht was, kreeg ik toch wat haast. Iets dat velen niet kennen bij mij. Maar als je 2,5 uur voor je vlucht vertrekt nog op een eiland zit, dan begint het toch wel spannend te worden. Dus een ex-gedetineerde aan zijn jasje getrokken zodat hij een einde aan z'n praatje zou breien.
Uiteraard natuurlijk keurig op tijd op de vluchthaven. En de 16 uur durende terugreis kon beginnen. Van Kaapstad naar Dubai had ik een stoel vrij naast me dus dat was optimaal genieten. Op de vliegveld van Dubai leek een team Ghanese? voetballers het erg leuk te vinden om te kijken naar een blank meisje in een bijzonder verre staat van vermoeidheid en drang om te douchen en te slapen. Ik had er eigenlijk geld voor moeten vragen.
En daar stonden ze dan, uitgerust met allerlei cadeaus en welkom-terug-spandoeken.. Gezin Vulders was weer compleet. De autorit naar huis was alweer een aanslag op m'n Afrikaanse rust maar iedereen was nieuwsgierig naar verhalen. Ook thuis werd ik nog verrast door vlaggen en andere tierelantijn. Zelfs m'n kamer was versierd. Monique kwam meteen langs voor een borrel. Maar 's avonds werd het toch echt tijd om de reis aan de binnenkant van mijn ogen nog eens te beleven. En na te genieten van een erg bijzondere, mooie en gave reis. Die niemand me meer afneemt...