Gambia; the smiling coast of west Africa

Twee weken tentamenstress is niet goed voor de gezondheid van de gemiddelde student, dus besloten wij onszelf een vakantie te gunnen naar Afrika. Hoewel we ons een beetje verkeken hadden op het brede spectrum aan tropische ziektes dat in Gambia voorkomt, mocht dit de pret en het enthousiasme niet drukken. Last-minute bezoekjes aan de GGD voor vaccinaties tegen DTP, Hepatatis A en Gele koorts en de apotheek voor een dozijn malariapillen verder was het dan woensdagnacht eindelijk zo ver. Na een hazenslaapje van drie uurtjes ging om half vier ’s nachts de wekker in Leidschendam. Voor een budget reisje betaal je dan ook meteen weer een prijs in de vorm van onchristelijke vliegtijden. Op wat turbulentie en een arrogante cabincrew na ging de vlucht meer dan prima. Eenmaal geland in Banjul kwam de hitte ons meteen tegemoet. Dit samen met de stempel in ons paspoort bevestigde dan ook dat we echt waren aangekomen in Gambia; de smiling coast of west Africa. Lachen doen ze er zeker, maar niets voor niets want “het is heel normaal in Gambia om fooi te geven als je iemands koffer naar de bus draagt”. Al snel werden we dus ook geconfronteerd met hetgeen waar veel mensen ons voor hadden gewaarschuwd. Opdringerigheid wordt hier naar een nieuw level getild. Maar alles went... De reis naar het hotel was direct al een hele belevenis. We waren getuigen van een heuse ‘kumpo’. Ofwel een in een bosjespak gehulde dansende neger midden op de weg. En daar moet uiteraard voor gestopt worden. Ook opvallend waren de hoeveelheid vertegenwoordigers van de Afrikaanse T-Mobile die langs de weg zitten. Geen idee wat ze er precies aan het doen zijn, kapotte telefoons verkopen of iets dergelijks. Uiteraard lag Ocean Bay helemaal op het einde van de route en bleven we als laatste over in de bus. Het eerste praatje met de lokale bevolking, onze buschauffeur, was een feit. Eenmaal aangekomen in het hotel werden we bijzonder vriendelijk onthaald met een welkomstdrankje dat niet zo lekker was als het eruit zag. Misschien had het te maken met het feit dat ‘it cleans your stomach’. Uitgeput en wel werden we naar onze kamer begeleid door twee escortnegers. Een dutje doen zat helaas niet in de planning want we moesten op jacht naar mineraalwater. Drinken uit de kraan veroorzaakt namelijk de ‘Banjul Belly’ waar je de rest van je vakantie beste vriend mee bent. Ook moesten we onze euro’s in gaan wisselen voor de echte Gambiaanse Dalasi. Welke je meteen een erg rijk gevoel geeft door de krankzinnige wisselkoers. Dit alles uiteraard in het gezelschap van twee andere escortnegers. Hier over straat gaan zonder aangesproken te worden is als een kurk terug in een champagnefles willen stoppen. Ze schijnen allemaal de beste bedoelingen te hebben, maar toch is het behoorlijk irritant. Keebo en Bob confronteerde ons ook direct met de bittere armoede die hier heerst. Open riolen, beesten op straat, golfplaten daken, dat is wat Gambia eigenlijk inhoudt. Ja dan weet je weer hoe goed je het thuis hebt. Maar wat onwijs gelukkig worden we van de vrolijkheid en ontspannen sfeer die overal heerst. Natuurlijk ben je als blank meisje een attractie maar tegelijkertijd valt niemand je echt lastig in deze ‘woon’wijk. Het voelt alweer helemaal zoals in Zuid-Afrika, wat een heerlijk land met heerlijke mensen. Alleen moesten we snel van onze tourguides af want die werden ons iets te benauwd. Wat zij kennelijk niet meer dan normaal vinden want: ‘Your happiness is our pleasure’. Ze schijnen alleen niet door te hebben dat ons geluk zit in hun afwezigheid. Dus zijn we teruggegaan naar ons optrekje om vervolgens van ons eerste diner in Afrika te genieten. Dit bij Surf en Turf, een lokaal restaurantje om de hoek. Speciaal voor ons huisgenootje, die helaas niet mee kon, hadden we een driepersoons tafel uitgekozen. Zo ben je toch een beetje bij ons, Joos. Ook hier was de bediening weer onwijs vriendelijk, daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Toen we terug in het hotel kwamen bleek er nog wat vermakelijke avond entertainment te zijn in de vorm van zingende en dansende Afrikaantjes. Dus hebben we nog een kopje thee gedronken op het terras. Toen we dachten dat de lange dag dan eindelijk tot zijn einde was gekomen, kwamen we Sam en Joe tegen. Die vonden het wel een aardig idee om ons mee te nemen naar een feestje in de openlucht. En wij zijn de beroerdste niet. Uiteraard waren we er, samen met twee overjarige blanke hippies, de enige kaaskoppen tussen al het zwart. De lucht die er hing gaf ons daarentegen wel het gevoel in Nederland te zijn. Kennelijk hebben ze de wietplant hier ook ontdekt. Wie had ooit gedacht dat we nog geen 12 uur na aankomst in het Afrikaanse al tussen de locals van het nachtleven zouden proeven. En zoals een echt Gambiaan betaamd dragen we ons Gambiaanse paspoort om onze arm, een gepersonaliseerd geborduurd armbandje in de kleuren van het land. Wat een rustig dagje zou moeten worden na een vermoeiende reis, is geëindigd in een onvoorstelbaar gave eerste ontmoeting met een ontzettend bijzonder land.