"Mr. Bond, we've been expecting you"

De vallei van Franschhoek werd vandaag gelukkig weer verwarmd door de gloeiende bal aan de lucht. De druivenranken hebben hun portie vocht voor het komende jaar weer gehad en ik ook om eerlijk te zijn. Maar het weekend en volgende week schijnt het volgens de lokale Peter Timofeeff beter te worden. Het kwik gaat stijgen tot de 26 graden.
Vanochtend weer ontwaakt na een prima nachtrust. Ik mis m'n boxspring altijd nogal snel maar moet zeggen dat deze bedden ook erg goed liggen. Hoewel ik in principe overal kan slapen. Erg attent werden er ook nog wat schone handdoeken gebracht en in de brochure staat dat de cottage iedere drie dagen wordt schoongemaakt. En dat is maar goed ook want het is een redelijke grafbende aan het worden. Ja, het is hier net zo luxe als thuis. Ondanks mijn eerste ervaring met een tekort aan warm water gisteren. Het bad vol laten lopen was haalbaar maar toen was het maximum meteen bereikt. Helaas kan ik Brabant Water hier niet sponsoren. Maar koud douchen is goed voor de huid. Positief denkennnn...
Na een snel ontbijtje zijn we om half elf richting Laibach gereden. Dit ligt op de weg van Stellenbosch naar Paarl en was dus een behoorlijk stukje touren. Onderweg wat typisch Zuid-Afrikaanse taferelen langs de weg vastgelegd. Zowel de overal even indrukwekkende natuur als de activiteiten van de donkere bevolking. Langs de weg worden complete marktkramen met bijvoorbeeld vers fruit uit de grond gestampt. En bij praktisch ieder kruispunt staan ze te merchandisen midden op de weg. Al dan niet met een hoop troep. De wat minder commerciële types zaten met een lichtgevend vest uit te puffen in de berm. Al met al een erg komisch aangezicht maar uiteraard wel het logische gevolg van de heersende armoede. Over het wegennet gesproken, er wordt hier op z'n Engels links gereden. Maar als de achterliggende auto wil inhalen dan ga je simpelweg nog een strook verder naar links. De vluchtstrook op ja. Om vervolgens weer terug de rijstrook op te gaan. Afrikaanse vriendelijkheid van de bovenste plank. Onderweg een scala aan autodealers gepasseerd. Waaronder Alfa Romeo en Fiat. Dus Piet, je kunt altijd nog je heil in Zuid-Afrika zoeken. Alleen schijnen ze hier het motto 'met een witte blijf je zitten' niet te kennen. De gekleurde auto's zijn op een paar handen te tellen.
Goed, om kwart over elf gearriveerd bij Laibach. Typerend voor dit wijnhuis is dat de productie volledig biologisch is. In de wijngaarden wordt een geheel eigen biotoop gecreëerd door middel van roofdieren en lieveheersbeestjes die al het ongedierte opruimen. Vandaar de naam van hun meest bekende lijn: The Ladybird. En ja, papa en mama, ik heb hem geproefd en hij behoort zeker tot mijn favorieten. Wat mij betreft komt hij op de wijnkaart. Verder uiteraard nog wat meer rode wijnen geproefd. Dit alles in gezelschap van wijnmaker François van Zyl. Waar het bijzonder goed mee klikte. Hij deed speciaal voor mij z'n praatjes in het Afrikaans aangezien ik zo'n ontzettende Engelse taalachterstand heb. Het was een gezellig uurtje en met een beetje geluk heb ik ook nog een dagje golfen met hem in het verschiet. Hoewel ik dan toch nog even moet gaan oefenen op de lokale midgetgolfbaan. Ik heb dan wel m'n GVB maar sla denk ik toch een modderfiguur tegenover de handicap onder de 10 van François. Maargoed, ik ben in ieder geval altijd welkom zei hij.
De lunch gebruikt bij Waterkloof. Het scheen een prachtig uitzicht te hebben op Kaapstad, de kust en de Tafelberg. En ja hoor. Na een 2 km lange oprit omhoog kwamen we aan bij het immense betonnen, robuuste pand. Van ver leek het een villa waar James Bond ieder moment per helikopter op het dak zou landen. Op de parkeerplaats werden we meteen vriendelijk begroet door een neger met een erg markant stemmetje. 'I'll take care of your car, so it will be safe.' Eenmaal binnen was duidelijk om welk uitzicht het ging. De hele voorkant van het gebouw was van glas en zo kon je onder het genot van een lunch uitkijken over Kaapstad. Zeker de moeite waard. Uiteindelijk ook nog de mogelijkheid aangeboden gekregen om nog eens terug te komen om in de wijnkelder te gaan kijken en een en ander te proeven. Wat hebben we het toch goed.
Inmiddels ligt er een pizza in de oven van onze kitchenette. Lekker studentikoos in onze hut avondeten. Alles onder het genot van onze persoonlijke jukebox op de iPad. Met dank aan ons Veronique een ruim aanbod melancholische Droomvlucht muziek. Als ik thuis kom kan ik lekker met je meezingen Vero. Aangenaam warm is het hier niet helaas, ik vrees dat alleen een pyromaan deze haard aan de praat krijgt. Dus we verketteren nu al de aanmaakblokjes van de plaatselijke Pick & Pay. Waar is die stookneger als je hem nodig hebt.
En vanavond weer richting m'n grote vriend de 'tot-ziens-neger' bij Le Quartier. Ons tweede huis in wording. Het begint een avondritueel te worden. En daar heb ik allerminst iets op tegen want dan kan ik mooi m'n dagboek online zetten en m'n lieve familie en vriendjes uit Nederland spreken.
Morgen staat De Trafford en wellicht Kaapstad op het programma. Dus weer een mooi dagje in het verschiet.
Oja... Die pizza geeft een nieuwe dimensie aan het woord 'smaakloos'. Dus we gaan zometeen negertjes voeren in de hoofdstraat.

Dankjewel voor alle lieve reacties. Heb ze hard nodig. Super leuk om te lezen en het geeft mij de motivatie om iedere dag opnieuw weer een uurtje te gaan zitten om m'n ervaringen op papier te zetten.