Er was eens...

Een slavenvrouw die woonde in de voormalige gevangenis van Cape Town. Zij baarde een dochter met de naam Ansela van de Caab. Ze groeide op rondom Cape Castle en werd verliefd op Laurens Campher. Een Duitse soldaat in dienst van de VOC. Hij had altijd al de droom om een landgoed te beheren en zo werd wijnhuis Muratie werkelijkheid. Hij bezocht z'n grote liefde Ansela zo vaak mogelijk, ook al was het drie dagen lopen naar het Kaapse Kasteel. Ze kregen drie kinderen en Ansela werd in 1699 vrijgelaten. Laurens kwam zijn vrouw en kroost halen om vervolgens een gelukkig leven te lijden op de landerijen van Muratie..
Dit is het romantische verhaal achter het ontstaan van wijnlandgoed Muratie. En hoe bijzonder is het om 300 jaar na dato op de plek te staan waar de grondslag voor alle Zuid-Afrikaanse wijnen is gelegd. Hartelijk en warm onthaald door de familie Melck. Welke het landgoed al sinds 1987 generatie op generatie behandeld als kostbaar erfgoed. En dat het authentiek is straalt er overal vanaf. De spinnenwebben van 100 jaar geleden plakken nog tegen het raam en de fauteuil van over-over-over-over-grootmoeder staat er nog steeds. Weliswaar op instorten. Vooral nu ik even van het traditionele zitcomfort gebruik heb gemaakt. Wachtend op meneer Rijck Meck himself, de look-a-like van Keith Baker, die mij wederom kennis liet maken met weer een heleboel voor mij nieuwe wijnen. Die allemaal vernoemd zijn naar een persoon, welke stuk voor stuk een ander verhaal met zich meedraagt. Uiteraard vermeld op de achterzijde van het glazen omhulsel. De Chardonnay is vernoemd naar Rijck en Kim's oudste dochter Isabella. Die samen met haar zusje ook aan het diner zat. Plus de Belgische Sebastian, studeert wijnbouw in Stellenbosch en woont in bij de Melck familie, en z'n naar Afrika overgekomen vader Loek. Al met al een erg familiaire aangelegenheid onder het genot van een stukje op de braai gebakken lamsvlees en een glaasje wijn. En dat alles op de 20-jarige bruiloft van de wijnmaker en z'n vrouw. 4 Zuid-Afrikanen, 2 Belgen en 2 Nederlanders. Wat een multiculturele avond. En uiteindelijk met een echt Muratie-shirt op weg naar huis. Dat heeft een begin gemaakt aan de verzamelactie van een hoop Afrikaanse zut voor thuis. En deze is voor jou Chantal, kun je mooi in slapen.
Uiteraard was dit niet het enige dat we vandaag hebben gezien. Even afgezien van het feit dat we inmiddels weten dat voor wegwerkzaamheden minimaal 25 man personeel nodig is. 8 zwaaien met een vlag langs de weg, 10 staan er met een schep in de grond en de rest is productief. Tot zover de gevolgen van melkertbanen.
In de ochtend zijn we bij De Grendel geweest. Wat wederom een super gaaf uitzicht gaf op de Tafelberg. Eerst door Charles Hopkins in z'n 4x4 rondgeleid over het landgoed. Ik moet zeggen dat het zelfs in die tractor een wilde rit was. Vervolgens geluncht met de erg charismatische man met een hoog knuffelbeergehalte. Mede veroorzaakt door z'n enorme gestalte. De lunch was weer erg geslaagd. Ik moet vooral deze laatste dagen extra genieten van het op m'n wenken bediend worden want vanaf woensdag moet ik voor mezelf gaan bakken en braaien.
Nu snel slapen want ik ben helemaal opgebrand. Engels praten kost nog erg veel energie merk ik. Maar het gaat steeds beter.

En heel toevallig maar waar. Er is in de nabije omgeving een restaurantje gelegen met de naam 'Steffanie's place'. En dat is niet het enige. Lokatie: Irene Avenue